“Ik voel me ineens niet zo lekker” zei ik nog tegen mijn dochter en daarna werd het zwart voor mijn ogen. Toen het gebeurde, zat ik op een bankje bij de bakker terwijl onze broodjes werden klaargemaakt. Eindelijk even tijd om te zitten, want we hadden aan een stuk door hard geklust in huis. Eerder die ochtend had ik ook al hartkloppingen gehad, maar aangezien die snel weer verdwenen, had ik er verder geen aandacht aan besteed. Ik was hevig geschrokken en ging ietwat bibberig naar huis.
Even rustig aan was het advies
Een paar maanden ervoor was ik naar mijn huisarts gegaan. Ik sliep al tijden niet goed, had veel last van hoofdpijn, spierpijn, hartkloppingen en voelde me emotioneel erg labiel. Ik zat helemaal niet lekker in mijn vel. Na mijn verhaal te hebben aangehoord, zei mijn huisarts: “je klachten komen door stress en als je zo doorgaat, steven je linea recta af op een burn-out. Dus meld je ziek, neem rust en kom over twee weken weer bij mij”.
… maar ik ging gewoon door
Na twee weken zat ik weer in haar spreekkamer, want mijn stress klachten waren eerder erger dan beter geworden. Ik was die weken gewoon doorgegaan met werken en had het hooguit thuis wat rustiger aan gedaan. Alle afspraken en sporten had ik uit mijn agenda geschrapt, want dat was me echt teveel. Ik vertelde de huisarts dat ik me nu echt niet ziek kon melden op het werk, want er werd op me gerekend. Waarop haar droge reactie was dat het dan ook niet zoveel zin had om op het spreekuur te komen, als ik haar adviezen toch in de wind sloeg.
Ach, dacht ik, over een paar weken heb ik vakantie en dan kan ik lekker bijtanken. Dat viel zwaar tegen, want ik kon me niet ontspannen op de vakantie en van uitrusten kwam daardoor ook niets terecht. Zo ging ik maar door, totdat het beeld ineens op zwart ging op het bankje bij de bakker. Dat schudde me eindelijk wakker.
Kiezen voor jezelf
Vandaag hoorde ik tijdens de coachsessie een soortgelijke reactie van Mieke. Ze vindt het lastig om voor zichzelf te kiezen. Ze werkt in onregelmatige diensten en ook de verzuimcoach op het werk heeft al aangegeven, dat het goed zou zijn als ze het werk zou beperken tot twee dagdiensten. Even geen avond- of nachtdiensten en ook geen extra uren. Dat valt Mieke zwaar en ze zegt “ik kan echt mijn collega’s niet in de steek laten, we zijn al onderbezet” en “we moeten allemaal extra werken vanwege de verhuizing. Dan kan ik toch niet zomaar zeggen dat ik dat niet doe”.
Schuldig voelen
Ik leg haar uit dat ze het niet zomaar zegt. Dat het nu voor haar belangrijk is om vooral dingen te doen waar ze energie van krijgt, en dingen die energie kosten te mijden. Ze vertelt dat ze zich schuldig voelt als ze met het mooie weer in het zonnetje in de tuin zit. Misschien ervaart ze nu een gevoel van spijbelen, maar wat als ze nu niet luistert naar haar lichaam? Ik benadruk, dat nu even voor zichzelf kiezen misschien juist collegiaal is, want hoe eerder ze aan de slag gaat met haar herstel des te sneller is ze straks weer inzetbaar. Ze blijft twijfelend kijken. Dan besluit ik haar mijn verhaal te vertellen. Het moet even bezinken en dan zie ik haar knikken. Haar gezichtsuitdrukking verzacht. Het kwartje is gevallen.
Leren van mijn lessen
Bij mij viel het kwartje pas toen ik op het bankje bij de bakker onderuit ging. De dag erna heb ik me huilend ziekgemeld bij de bedrijfsarts en ben ik eindelijk gaan werken aan mijn herstel. Samen met een burn-out coach, al wandelend in de natuur. Mijn klachten namen af, mijn energie kwam terug en gaandeweg kreeg ik inzicht in waar het anders kon en moest. Eén van de belangrijkste lessen was wel dat het goed is om er voor een ander te willen zijn, zolang je daarbij niet vergeet om voor jezelf te zorgen. Daarom begrijp ik Mieke ook zo goed en hoewel ik niet trots ben op mijn ontkenningsgedrag van destijds, ben ik wel heel blij dat mijn coachklanten nu kunnen meeprofiteren van mijn lessen. Ben ik tenminste niet voor niets onderuit gegaan destijds bij de bakker.
Wil jij het niet zover laten komen? Maak dan hier een afspraak voor een gratis kennismakingsgesprek.