Burn-out herstel: de kracht van acceptatie

time for change stress coach

“Wat mij betreft stoppen we nú het traject”, zeg ik tegen Harold, “tenzij jij gaat zien dat jíj iets moet doen om je situatie te veranderen.” We lopen in het bos en bespreken waarom Harold zijn eerdere afspraak met mij heeft afgezegd. Harold antwoordt, dat hij geen keuze had want de schilders kwamen en hij moest toch echt aan de slag in zijn huis. Ik vertel hem, dat we allemaal beschikken over 24 uur per dag en dat het aan ons is hoe wij deze tijd indelen.

“Blijkbaar staat dit coachtraject onderaan jouw prioriteitenlijstje, dus hoe noodzakelijk vind je het nu eigenlijk zelf?” vraag ik hem, expres prikkelend. Het werkt. Hij wordt boos op mij, omdat ik geen begrip toon voor zijn situatie. Hij wil weten wat ik voor hem ga doen, zodat hij zich weer beter gaat voelen! Ik vertel hem, dat ík helemaal niks ga doen. Dat hij zelf aan de slag moet en dat het begint bij het inzicht dát hij iets te doen heeft.

Ontkenning

Harold is ruim twee weken eerder aangemeld door zijn werkgever met “superspoed”, want hij zou in een heftige burn-out zitten. Haast was geboden en de eerste afspraak moest bij voorkeur binnen 24 uur gepland worden. Dit bleek lastig voor Harold, want hij was aan het verhuizen en had het ook druk op het werk met een extra tijdelijke taak erbij. We planden een afspraak in voor een week later. Deze afspraak zegde Harold op het allerlaatste moment af, omdat hij aan de slag “moest” in zijn huis.

Acceptatie

Harold is hierin geen uitzondering. Ik kom het veel vaker tegen in mijn coachtrajecten. Doorgaan op wilskracht terwijl je je doodmoe en labiel voelt, terwijl je niet slaapt omdat je hoofd dag en nacht blijft malen; dat is normaal als je (bijna) burn-out bent. Het voelt als falen als je moet toegeven dat het niet meer gaat en dat zorgt voor gevoelens van schaamte. Je begrijpt niet hoe en waarom het is misgegaan en je voelt je bezwaard tegenover je omgeving. Dus ga je door. Daarmee verzet je je tegen de situatie. Dat helpt niet, integendeel; je krijgt hierdoor alleen maar meer stressklachten. Pas als je accepteert wat er met je aan de hand is, kun je iets veranderen.

Zelf maar niet alleen

Harold en ik gaan zitten op een bankje en we zeggen even niets. Ik geef hem tijd terwijl hij de gesproken woorden op zich laat inwerken. Ik zie de verschillende emoties over zijn gezicht gaan.

Dan slikt hij en zegt moeilijk: “Oké, ik snap het. Je bent hard tegen me geweest maar ik zie je punt. Ik ga ervoor. Zo kan het echt niet verder en ik wil dingen anders doen”. We staan op en vervolgen samen het pad, want hij moet het wel zélf doen maar hij hoeft het zeker niet alleen te doen. Daarvoor heeft hij mij!