“We moeten stoppen. Ik heb last van hartkloppingen”. Tijdens een wandeling op de vierde dag van onze vakantie in Oostenrijk sloeg de paniek ineens toe. De vakantie, waar ik zo naar uit gekeken had en die mij – zo had ik me voorgenomen – de noodzakelijke rust en ontspanning zou geven, bleek een grote tegenvaller. De rust, waar ik zo naar verlangde, kwam niet. Nu zat ik daar bovenop een berg met hartkloppingen en ik raakte in paniek.
Vakantie stress
De aanloop naar de vakantie was hectisch. De afronding op het werk, het inpakken van de caravan en de reis met de vele files was slopend. Maar eenmaal aangekomen en geïnstalleerd op de camping kon het grote relaxen beginnen. Lekker drie weken niks doen, beetje luieren en lezen. Genieten en bijkomen van alle hectiek van de afgelopen maanden. Tenminste, dat was het plan maar dát faalde jammerlijk. Ik kon de rust niet vinden en voelde van alles in mijn lijf. Hoofdpijn, druk op mijn borst, vermoeidheid, en vooral ook onrust, ik was labiel en emotioneel. Even ontspannen en genieten met een boekje bij het zwembad, het lukte me eenvoudigweg niet. Ik voelde me eerder slechter dan beter worden. Hoe kon dit nu gebeuren?
Gewoon doorgaan
Ik hield van mijn werk, maar door bezuinigingen was er de afgelopen maanden (misschien wel jaren) steeds meer op mijn bordje komen te liggen. Eerst zag ik dat als een uitdaging, maar gaandeweg merkte ik dat het me steeds zwaarder begon te vallen. Temeer toen daar ook nog de zorg om (en voor) mijn ongeneeslijk zieke vader bij kwam. Ik ging door omdat ik moest van mezelf. Ik kon het werk, mijn gezin en mijn ouders immers niet in de steek laten. Dat voelde als falen en zorgde voor stress.
Steeds meer lichamelijke klachten
Deze gedachten hebben ervoor gezorgd dat ik langere tijd roofbouw heb gepleegd op mijn lichaam. Door de stress maakte mijn lichaam hormonen aan: bij acute stress adrenaline en later cortisol bij langdurige stress. Dit zorgde ervoor dat ik continu alert en “aan” stond. Mijn lijf stond voortdurend in de actiestand. Die actiestand zorgt ervoor dat je bloeddruk stijgt, je ademhaling versnelt, er bloed naar je spieren gaat zodat je snel kunt vluchten en je gaat zweten. Ik voelde niet meer echt hoe het met mij was. Eenmaal “stilgezet” op de vakantie werd ik me bewust van mijn lichamelijke en mentale klachten. De onrust en de hartkloppingen, de druk op mijn borst, alles wat ik voelde kwam doordat mijn lichaam continu “aan” stond en klaar om te vechten als reactie op de voortdurende stress.
Acceptatie dat het zo niet langer gaat
En zo zat ik daar bovenop de berg in paniek met hartkloppingen. Gelukkig zakte het snel, maar toen kwamen de tranen. Ik was op en als ik dacht aan werk en thuis, dan kon ik alleen maar huilen. Ik was zo moe en het lukte me gewoon niet om de broodnodige rust te vinden. Hoe kon het dat ik niet kon genieten? Ik was toch vrij? Ik hoefde niks? Hoewel het in de loop van de vakantie langzaamaan iets beter met me ging, was het geen geslaagde vakantie. Achteraf gezien was het logisch dat ik me niet kon ontspannen en tot rust komen met een lijf dat voortdurend in de actiestand stond. Ik had immers al tijden last van hevige stress.
Op vakantie hoefde ik even niets te doen en toen pas werd ik me bewust van hoe het werkelijk met mij gesteld was. Ik bleek een burn-out te hebben. Na die vakantie heb ik een wandelcoach ingeschakeld. Met behulp van adem- en ontspanningsoefeningen kwam er rust in mijn lijf en kreeg ik meer energie. Ik leerde de (lichamelijke en mentale) signalen van spanning herkennen zodat ik tijdig kon ingrijpen als ik over mijn grenzen ging. Met oefeningen en gesprekken kreeg ik inzicht in mijn overtuigingen en patronen en hoe deze mij in de weg zaten. Ik leerde mijn kwaliteiten en valkuilen en kwam weer in mijn kracht.
Herken je jezelf in dit verhaal? Neem gerust contact met mij op voor een vrijblijvende kennismaking zodat jij kunt ontdekken wat wandelcoaching voor jou kan betekenen.