Ik zit op de bank te scrollen op mijn telefoon en zie een quote voorbijkomen van een bekende psychiater “zie je burn-out maar als een cadeau aan jezelf”. Als uitleg geeft hij erbij dat je een burn-out kunt zien als een laatste waarschuwing dat de grens bereikt is en je balans verstoord is. “Dus nu moet je aan de bak, zegt hij, want het is wel de bedoeling dat je zelf je cadeau uitpakt en je je afvraagt waarom dit bij jou bezorgd is”.
Ik zie ze regelmatig voorbijkomen op sociale media: de predikers van het geschenk van de burn-out. Bloedirritant vind ik het en zo niet waar. Als ervaringsdeskundige én uit naam van degenen, die ik in de afgelopen jaren heb mogen begeleiden bij het herstellen van hun (bijna) burn-out, kan ik één ding met zekerheid stellen: het is allesbehalve een geschenk!!
Werken aan het herstel van je burn-out
Als je eenmaal zover bent dat je kunt accepteren dat het niet meer gaat (en geloof me dan heb je al een lange weg afgelegd), kan het werken aan je herstel beginnen. En je leest het goed: werken aan je herstel. Je hebt je ziekgemeld en denkt misschien “even bijtanken: nu is er tijd voor rust en ontspanning” . Vervolgens kom je van een koude kermis thuis. Er is één en al onrust in je lijf en hoofd, je bent doodmoe en toch slaap je ’s nachts niet. Je piekert je suf en zou willen dat je je hoofd even kon uitzetten. Je bent duizelig, hebt hartkloppingen en allerlei andere onverklaarbare lichamelijke klachten.
Hoezo rust en ontspanning?
Herstellen komt niet vanzelf door op de bank te gaan zitten (juist niet durf ik te beweren). Dát ben ik dan wel eens met de psychiater: jij moet flink aan de bak! Leren om je lichaam te ontspannen en de stress signalen te herkennen. Op zoek gaan naar de oorzaken hoe het zover kon komen, naar valkuilen. Patronen doorbreken en veranderen. Leren om dingen anders te doen. Je grenzen bewaken door “nee” te leren zeggen. Je perfectionisme de baas worden en de lat iets minder hoog leggen voor jezelf. En dit is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Het vraagt veel oefening met vallen en opstaan. Ik spreek uit eigen ervaring. Waar je door hard werken in je burn-out terecht bent gekomen, is het nu – op een andere manier weliswaar- hard werken om er weer uit te komen. Dat is op zijn zachtst gezegd best pittig en absoluut geen geschenk!
Of toch wél?
En dat harde werken moet je allemaal zelf doen, maar gelukkig niet alleen. Ik ben nog steeds enorm blij met mijn eigen keuze destijds. Het inschakelen van een wandel coach om mij te begeleiden bij het herstellen van mijn burn-out. Terugkijkend op mijn eigen coachtraject heeft het mij een aantal waardevolle lessen geleerd. Ik leerde wat vaker “nee” te zeggen en vooral meer voor mezelf te kiezen. Maar het meest waardevolle was dat ik leerde om mijn hart te volgen. Datgene te gaan doen waar ik blij van word.
Dus stopte ik met mijn baan als HR-manager. Ik nam het leukste deel van mijn werk mee naar een eigen bedrijf: mensen helpen herstellen van hun (bijna) burn-out. Als wandelcoach in het bos, want het werkt zoveel fijner buiten en is (inmiddels ook bewezen) effectief. Als ik er zo op terug kijk, kan ik zien dat de uitkomst van mijn burn-out wel waardevol is geweest. Maar om het nu een geschenk te noemen? Dat gaat me te ver.